Het open veld

Midden in het bos is een enorm open veld, perfect voor duels of gewoon 'zomaar'.




Toegang en regels: vrij

Dawn ging een eindje vliegen met Maya, haar draak. Ze vloog op een gegeven moment boven een groot open veld, wat perfect was voor Maya om even uit te rusten. 'Maya, landen.' zei ze. Meteen gehoorzaamde de draak, waarna Dawn van de rug van het bakbeest afgleed. Ze zuchtte diep en liet zich in het gras vallen. De draak deed hetzelfde, wat de grond even liet trillen door het gewicht.

Orlando liep met zijn pijl en boog losjes in zijn handen het veld op. Hij zag een meisje met een draak, en ging aan de andere kant van het veld staan. Hij zocht een boom uit, die niet te dik was, en spande zijn boog. Hij vuurde zijn pijl af, die midden in de boom kwam.

Maya snoof haar neus, en rook een elf. Maya had een hekel aan elfen, wat Dawn haar nog probeerde af te leren. 'Maya, rustig!' beveelde Dawn. Er klonk gegrom uit de hoek van Maya, maar ze luisterde wel. Anders zou het 'dag dag elfje' zijn.

Orlando hoorde de draak grommen en rilde. Hij hield er niet van om opgegeten te worden door draken. Hij haalde snel een nieuwe pijl uit de koker en spande opnieuw zijn boog. Hij kneep een oog dicht en schoot de pijl af. Hij kwam vlak boven de andere pijl terecht. Hij fronsde. Hij wou dat deze pijl in de andere was geschoten, in de achterkant. Hij keek naar het meisje bij de draak. Een heks, waarschijnlijk. Hij knikte even naar haar, maar draaide zijn hoofd niet weg.

Dawn knikte even terug naar de elf en richtte zich daarna weer op Maya, om te voorkomen dat ze de elf zou roosteren.

Orlando wou een gesprek beginnen, iemand leren kennen - maar hij durfde niet in de buurt te komen van de draak. Hij vuurde opnieuw een pijl af, deze keer wel het gewenste effect. Hij liep naar de boom waar de pijlen heen gevuurd waren. Hij liet zich sierlijk neerdalen onder de pijlen, met zijn rug tegen de boom aan. Hij hief zijn hand omhoog en trok aan de pijlen, die er uit schoten. Hij legde ze naast zijn linker been neer.

Dawn wenkte de mannelijke elf. 'Je kan gerust hier komen zitten, ze is goed afgericht.' zei ze vriendelijk. Ze was het zat heel de tijd alleen te zitten, al was ze dan in het gezelschap van een elf.

Orlando stond twijfelend op. Hij liep met zwevende passen richting het meisje."Orlando," stelde hij zichzelf voor, terwijl hij naast haar neerstreek, zover mogelijk van de draak af, maar toch dichtbij het meisje.

'Dawn' zei ze met een knikje. 'Kan jij vliegen?' vroeg ze, om maar een gesprek aan te knopen. Ze wist dat niet álle elfen konden vliegen, sommige waren grondelfen.

Hij schudde zijn hoofd. Vliegelfen kwamen veel voor, en waren meer van de jongere generaties. Ze waren veranderd door de jaren heen door de omstandigheden, zoals de evolutietheorie van Darwin beaamd. Hij keek naar Dawn."Mijn familie is een grondelf familie."

'Dus je hebt nog nooit het landschap van bovenaf gezien?' vroeg ze verwonderd. Dat kon ze zich echt niet voorstellen. Zij zelf vliegt als sinds haar 6e, op bezems en op draken.

Hij schudde zijn hoofd. Hij vond het niet erg om geen vleugels te hebben - hij vond het nogal gay staan. Hij streek met zijn hand even door zijn blonde, bijna zilveren haren heen, en keek haar aan."Nee, nog nooit."

'Wil je dat?' vroeg ze. 'Je zou mee kunnen vliegen met mij en Maya.' zei ze terwijl ze naar de draak keek. 'Ze gedraagt zich als ik dat zeg, dus je hoeft niet bang te zijn.'

Orlando keek twijfelend naar het grote rode beest. Hmm.."Nou.. oke dan." hij stond op, en klopte zijn kleding even af. Hij stak zijn hand toe naar Dawn, om beleefd te zijn.

(( wat moet ik met die hand? XDDD ))

(hij wil je omhooghelpen, duh XD )

Dawn schreef:

(( wat moet ik met die hand? XDDD ))

lmfao dat dacht ik ook XD

(jullie zijn echt dom :@ :@ dat doe je als je belefd bent en iemand overeind wil helpen)

(( oooo aha! ))

Dawn nam de hand aan en stond op. 'Maya, laag.' zei ze. De draak ging helemaal plat liggen, zodat het opstappen makkelijker was. 'vleugel.' zei ze nu, waarna de vleugel van Maya zich uitstrekte, als een soort loopplank naar de rug van het beest toe. 'Loop de rug maar op.' zei ze met een glimlachje.

Orlando was blij dat hij niet zo zwaar was, en liep vlug de rug op. Hij keek achterom, wachtend totdat Dawn zou opstappen. Met zijn vingers streek hij over de ruwe schubben van Maya.

Maya gromde even zacht, maar kreeg meteen een standje van Dawn, die inmiddels ook de rug opgelopen was. Ze ging vlak achter de nek zitten, voor Orlando. 'Je hoeft je niet vast te houden, je valt er toch niet af door de brede rug. 'Maya, opstijgen.' Maya steeg op met hard gewapper van de vleugels, wat de bomen heen en weer liet gaan door de harde wind. Na een paar seconden hingen ze hoog boven de grond en vlogen ze over het bos, wat overging in het meer. 'Mooi uitzicht he?' zei ze met twinkeling in haar ogen.

Orlando had grote ogen."Wauw, het is prachtig," beaamde hij, terwijl hij nog steeds met zijn vingers over de textuur van de schubben ging. Hij zag het meer glinsteren in de zon."Wauw," fluisterde hij.

'Als je eenmaal hebt gevlogen, kan je niet meer zonder. Het is gewoon verslavend. Het mooie uitzicht, een klein briesje, geen grond onder de voeten.. heerlijk.' zei ze tevreden.

"Maak me niet jaloers," zei Orlando grijnzend, terwijl hij zijn ogen sloot en het briesje ervaarde. Hij opende zijn ogen weer, en keek naar Dawn."Dus dit doe je als je geen les hebt of andere verplichtingen?"